១- និយមន័យនិងលក្ខខណ្ឌទូទៅនៃច្បាប់ការងារ

ច្បាប់ការងារ គឺជាច្បាប់សម្រាប់គ្រប់គ្រងរាល់ទំនាក់ទំនងដែលកើតចេញពីកិច្ចសន្យាការងាររវាងនិយោជក(ថៅកែ) និងកម្មករ និយោជិក (អ្នកធ្វើការ) ដើម្បីយកមកអនុវត្តន៍ក្នុងប្រទេស ទោះកិច្ចសន្យានោះធ្វើឡើងនៅទីណាក៏ដោយ ភាគីទាំងពីរមានសញ្ជាតិអ្វី ឬក៏ស្នាក់នៅទីណាក៏ដោយ ។

ច្បាប់នេះ ត្រូវអនុវត្តន៍ទៅលើបុគ្គលិកទាំងអស់ លើកលែងតែបុគ្គលិកដែលគ្រប់គ្រងដោយសហលក្ខន្តិកៈអ្នករាជការ ឬលក្ខន្តិកៈទូត ព្រមទាំងភ្នាក់ងារក្រុមរាជការសាធារណៈដែលតែងតាំងដោយបណ្ដោះអាសន្ន ហើយក៏មិនយកទៅអនុវត្តន៍ដូចខាងក្រោម ៖

ចៅក្រមក្នុងតុលាការ
ជនដែលតែងតាំងឲ្យធ្វើការជាអចិន្ត្រៃយ៍ក្នុងក្របខ័ណ្ឌសាធារណៈ
បុគ្គលិកនគរបាល កងទ័ព និងកងតម្រួតដែលគ្រប់គ្រងដោយលក្ខន្តិកៈដោយឡែក
បុគ្គលិកធ្វើការតាមផ្លូវអាកាស និងនាវាសមុទ្រដែលគ្រប់គ្រងដោយច្បាប់ពិសេសផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែកម្មករនិយោជិកទាំងនេះ មានសិទ្ធិអនុវត្តន៍បទបញ្ញត្តិស្ដីពីសេរីភាពសហជីពនៃច្បាប់ការងារ
អ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះ លើកលែងតែច្បាប់នេះបានចែងច្បាស់លាស់ ។ អ្នកបម្រើទាំងនេះ មានសិទ្ធិអនុវត្តន៍បទបញ្ញត្តិស្ដីពីសេរីភាពសហជីពនៃច្បាប់ការងារ ។

ប្រភេទការងារនៃកម្មករនិយោជិក ស្ថិរភាពនៃការងារមានដូចជា ៖

កម្មករនិយោជិកជាប់លាប់ គឺជនដែលធ្វើការទៀងទាត់ក្នុងមុខការអ្វីមួយដែលអចិន្ត្រៃយ៍
កម្មករនិយោជិកម្ដងម្កាល គឺជនដែលចុះកិច្ចសន្យា
ធ្វើការមួយជាប្រាកដ តាមធម្មតាត្រូវតែឲ្យហើយក្នុងរយៈពេលយ៉ាងខ្លី
ធ្វើការមួយពេលតៗ ធ្វើឈប់តៗ និងធ្វើការមួយរដូវតៗ ។

កម្មករនិយោជិកម្ដងម្កាលនេះ ត្រូវប្រតិបត្តិនូវវិធាននិងកាតព្វកិច្ចដូចគ្នានឹងកម្មករនិយោជិកជាប់ លាប់ហើយក៏មានសិទ្ធិដូចគ្នាដែរ លើកលែងតែមានកិច្ចសន្យាដោយឡែក ។

ការបើកប្រាក់ឈ្នួល ត្រូវបានបែងចែកដូចខាងក្រោម ៖

កម្មករនិយោជិកធ្វើការយកប្រាក់ឈ្នួលតាមពេលដូចជា ប្រចាំខែ ថ្ងៃ ម៉ោងដែលគេត្រូវបើកប្រាក់ឈ្នួលឲ្យរាល់ថ្ងៃ ឬរាល់រយៈពេលមិនហួសពីដប់ថ្ងៃ ឬមួយខែ ។
កម្មករនិយោជិកធ្វើការយកប្រាក់ឈ្នួលតាមបរិមាណផលិតផល ឬតាមរបៀបម៉ៅការ ។
កម្មករនិយោជិកធ្វើការយកកម្រៃជើងសា (ឈ្នួល) ។